Αρχαιότητα

 

Πολλοί συνδέουν το Μεσολόγγι μόνο με τα γεγονότα της Επανάστασης του 1821 και την Έξοδο του

1826. Εξ' άλλου στις σχετικές ιστορίες αναφέρεται η δημιουργία της πόλης από πειρατές και ψαράδες Έλληνες και ξένους κατά τον 16ο αιώνα. Έτσι πάρα πολλοί νομίζουν, ότι η πόλη ιδρύθηκε σε μια περιοχή έρημη και ακατοίκητη έως την εποχή εκείνη. Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Η περιοχή που περικλείεται από την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και Αιτωλικού στον νότο, το όρος Αράκυνθος στον βορρά, τον Εύηνο στα ανατολικά και τον Αχελώο στα δυτικά είναι μια από τις αρχαιότερες κατοικημένες περιοχές του Ελληνικού χώρου. Οι Κουρήτες και οι Αιτωλοί ήταν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής, που από την πρώϊμη αρχαιότητα είχε το όνομα Αιτωλία.

Στην περιοχή όπου σήμερα υπάρχουν οι πανέμορφες πόλεις Μεσολόγγι και Αιτωλικό, στην αρχαιότητα άκμαζαν η Καλυδώνα και η Πλευρώνα, πόλεις πανελλήνια γνωστές. Η ζωή στην περιοχή δεν σταμάτησε ποτέ και αυτό μαρτυρείται από τα πολυάριθμα μνημεία της αρχαιότητας, των Ελληνιστικών χρόνων, των Ρωμαϊκών και Βυζαντινών χρόνων και της Τουρκοκρατίας. Η περιοχή νότια του Αράκυνθου ήταν η παλιά Αιτωλία με δύο σημαντικές και πανελλήνια γνωστές πόλεις. Γεννάρχης της χώρας ήταν ο Αιτωλός, του οποίου οι δύο γυιοί, ο Καλυδώνας και ο Πλευρώνας έκτισαν τις δύο ομώνυμες πόλεις. Απόγονοι τους ήταν ο Οινέας (από την Καλυδώνα) και η Αλθαία (από την Πλευρώνα). Παιδιά τους ήταν και ο Μελέαγρος και η Δηϊάνειρα. O Οινέας καλλιέργησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την άμπελο και βασίλευσε σε μια περιοχή με πλούσιες καλλιέργειες. Εκεί οργανώθηκε το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, στο οποίο έλαβαν μέρος ήρωες από όλη την Ελλάδα. Ο Μελέαγρος έλαβε μέρος και στην Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τον θείο του τον Ίφικλο. Στην ίδια εκστρατεία έλαβε μέρος και ο Αγκαίος από την Πλευρώνα, που μάλιστα ήταν ο δεύτερος κυβερνήτης της Αργούς. Η Δηϊάνειρα παντρεύτηκε τον Ηρακλή, που για χάρη της πολέμησε με τον Αχελώο και τον νίκησε. Τέλος, στον Τρωϊκό Πόλεμο έλαβαν μέρος και ο Θόας εγγονός του Οινέα από την Αλθαία αλλά και ο Διομήδης εγγονός του Οινέα από τον δεύτερο γάμο του (με την Περίβοια). Όλοι αυτοί οι ωραίοι και πανελλήνια γνωστοί μύθοι, που σχετίζονται με την ζωή των ηρώων της περιοχής μαρτυρούν την ισχύ της Καλυδώνας και της Πλευρώνας και τις στενές σχέσεις τους με τις ισχυρές πόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας.

Στην Αιτωλία, έζησαν από τα πολύ αρχαία χρόνια ένα μεγάλο πλήθος λαών - Προελληνικοί λαοί, Πρωτοαχαιοί, Αχαιοί, Δωριείς. Αυτό αποδεικνύεται κυρίως από τα αρχαία ερείπια και υπολείμματα, που υπάρχουν σε όλο τον τόπο, αλλά και από τα υδρωνύμια Αχελώος, - Eνοχος που περιέχουν τη ρίζα AKW(αχ) της Γραμμικής Β' - που σημαίνει νερό. Οι αρχαίοι αυτοί λαοί ασχολούνταν κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, ενώ οι σχέσεις τους με τη λιμνοθάλασσα ήταν περιέργως περιορισμένες κυρίως στην πειρατία και στις επιδρομές. Οι Αιτωλοί άλλωστε χαρακτηρίζονται "επιθετικοί, ληστρικοί, πολιτικά φιλόδοξοι, ατίθασοι......".

 

Η Αιτωλική Συμπολιτεία

Περίπου το 314 π.Χ. δημιουργήθηκε η Αιτωλική Συμπολιτεία και αρχικά περιλάμβανε την αρχαία

Αιτωλία και την Επίκτητο, τους δυτικούς δηλαδή πρόποδες της Πίνδου. Από το 280 π.χ. και ύστερα, η Συμπολιτεία εκτείνεται από την Μακεδονία και την Hπειρο, ως την Αθήνα και τη Βοιωτία. Η πολιτειακή τους οργάνωση είναι από τις τελειότερες της Ελλάδας. Δεν θα τα καταφέρουν όμως να αποκρούσουν τους Ρωμαίους, αρχικά απασχολημένοι και αργότερα εξαντλημένοι από τους αγώνες κατά των Μακεδόνων. Η γεωργία και η κτηνοτροφία στηρίζουν την οικονομία τους, ενώ οι τάξεις αποτελούνται από ισχυρές οικογένειες και πολλούς φτωχούς καλλιεργητές και κτηνοτρόφους, όχι όμως από δούλους, πένητες ή δουλοπάροικους.

 

Ενετοκρατία

Η περιοχή του Μεσολογγίου γίνεται Ενετική από το 1204 μ.χ. Το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό προσφέρουν, με τις λιμνοθάλασσές τους, ασφάλεια στους Βενετούς. Η στρατηγική του θέση αναδεικνύει το Ρίο Αντίρριο σε "μάτι της Ανατολής". Η οικονομία του πλέον σταματά να περιορίζεται σε γεωργία και κτηνοτροφία καθώς αναπτύσσεται το εμπόριο.

 

 

Η μεγάλη ακμή όμως παρουσιάζεται την περίοδο 1740-1770. Εμπορικό και Ναυτικό κέντρο, διαθέτει 75 καράβια (ενώ το σύνολο των Ελληνικών είναι 615). Η πτώση της Βενετίας (1797) ήταν μεγάλο πλήγμα για την περιοχή, αλλά παρόλα αυτά οι αρχές του 19ου αιώνα σημαίνουν την αναγέννηση. Η πλήρης αξιοποίηση του φυσικού πλούτου οδηγεί στην ενδυνάμωση της πόλης, ενώ η σύντομη αποδυνάμωσή της οφείλεται κυρίως στη ληστρική πολιτική του Αλή Πασά.

 

 

Οι 5 Πρωθυπουργοί

 

Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873)

 

 

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και μετά τα εγκύκλια μαθήματα στο Μεσολόγγι και στην Πάτρα, σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Ρώμης και Παρισιού χάρη στη βοήθεια του κόμη Γκίλφορντ. Το 1824 εκλέχτηκε βουλευτής. Μέλος της Προσωρινής Κυβέρνησης (1826), της Εθνικής Συνέλευσης

Τροιζήνας (1827) και γραμματέας επικρατείας (υπουργός) από το 1828, διορίστηκε από τον κυβερνήτη Καποδίστρια πρώτος πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας διατέλεσε πρεσβευτής στο Λονδίνο και υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης. Παράλληλα προς την έντονη δημόσια δραστηριότητά του, άφησε σπουδαίο συγγραφικό έργο, όπως την κλασική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως κλπ. Παντρεύτηκε την αδελφή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ αυτών τον Χαρίλαο, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδος.

 

 

Ζηνόβιος-Ζαφείριος Βάλβης (1800-1886)

 

 

Σπούδασε στη θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Υπηρέτησε στο δικαστικό κλάδο ως εισαγγελέας μέχρι το 1841, οπότε υπέβαλε την παραίτησή του και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μεσολόγγι, όπου και εργάστηκε ως δικηγόρος. Διατέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός, στις 12 Φεβρουαρίου του 1863 και στις 14 Απριλίου του 1864. Ο πατέρας του ανατινάχτηκε μαζί με τον Ιωσήφ Ρωγών στον ανεμόμυλο. Παντρεύτηκε την κόρη του Ραζηκώτσικα, Αρσινόη και απέκτησαν εννέα παιδιά. Διακρινόταν για την ευγένειά και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, για την πολιτική του επιτηδειότητα καθώς επίσης και για την άριστη νομική του κατάρτιση. Οι συμπολίτες του σε ένδειξη σεβασμού και τιμής προς το πρόσωπό του, τον ενταφίασαν στο Ηρώο της πόλης. Πέθανε φτωχότατος, αρνούμενος να παραλάβει το παραμικρό επίδομα από το κράτος για να μην επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

 

 

Δημήτριος Βάλβης (1814-1892)

 

 

Αδελφός του Ζηνόβιου, δοκίμασε έφηβος ακόμη τα δεινά της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Όταν ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του ο θείος του, Σπυρίδων, τον έστειλε να σπουδάσει νομικά στην Ιταλία, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε αντιεισαγγελέας και πρόσφερε για πενήντα χρόνια τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο δικαστικό κλάδο. Το 1872 ανακηρύχτηκε πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Όταν τον Απρίλιο του 1886 παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Θ. Δεληγιάννη, ύστερα από παράκληση του βασιλιά Γεωργίου, ο Δ. Βάλβης σχημάτισε υπηρεσιακή κυβέρνηση που έδωσε μετά από λίγες μέρες ψήφο εμπιστοσύνης στον Χ. Τρικούπη. Ο τελευταίος εισηγήθηκε στο βασιλιά την απονομή στον Δ. Βάλβη του Μεγαλόσταυρου του Σωτήρα για τη μακρόχρονη προσφορά του στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

 

Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1879)

 

 

Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία και τη δημοσιογραφία. Μπήκε στην πολιτική το 1854 και εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1859 στο Μεσολόγγι. Από τότε και μέχρι το θάνατό του υπήρξε αδιάλλακτος εκφραστής της αντιδυναστικής πολιτικής. Πρωταγωνίστησε κατά την έξωση του Όθωνα (10 Οκτωβρίου 1862) και σύνταξε το ψήφισμα της έκπτωσης της Δυναστείας. Έγινε πέντε φορές πρωθυπουργός και πέθανε φτωχότατος. Σα δημοσιογράφος άφησε ένα εξαιρετικά σημαντικό αρχείο, που ένα μέρος του εκδόθηκε το 1896 με τίτλο Πολιτικό ημερολόγιο.

 

 

Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)

 

 

Γιος του Σπυρίδωνα, σπούδασε νομικά στην Αθήνα κι έπειτα στο Παρίσι και ακολούθησε στην αρχή το διπλωματικό κλάδο. Στις εκλογές του 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου, το 1866 ανέλαβε το υπουργείο εξωτερικών στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου, από το 1868 πολιτεύτηκε ανεξάρτητος και το 1872 ίδρυσε το λεγόμενο «πέμπτο κόμμα». Το ιστορικό του άρθρο «Τις Πταίει;» το 1874, τον έστειλε στη φυλακή αλλά του χάρισε την αγάπη των Ελλήνων. Εφτά φορές κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός κατά την εικοσαετία 1875-1895 και συνεχώς σχεδόν κατά τη δεκαετία 1880-1890, ο Χ. Τρικούπης εισήγαγε οργάνωση και μεταρρυθμίσεις με μεθοδικότητα και φαντασία επαναστατικές για τη μέχρι τότε πολιτική ζωή της Ελλάδας. Το 1893 εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι αντίπαλοί του, αναγκάστηκε να κηρύξει χρεοστάσιο για τα δημόσια χρέη της Ελλάδας και να αναφωνήσει από το βήμα της Βουλής την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής Μεσολογγίου και αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, δηλώνοντας πως αποχωρεί από την πολιτική. Πέθανε το 1896 στις Κάνες και στην κηδεία του τιμήθηκε από χιλιάδες λαού σε πείσμα των πολιτικών του αντιπάλων.

 

 

 

 

 

Φιλέλληνες

 

Λόρδος Βύρωνας (1788-1824)

 

 

Γόνος ευγενικής οικογένειας της Αγγλίας δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ώρες Σχολής» το 1807. Το 1823 επιβιβάζεται στο πλοίο Ηρακλής με το οποίο αγκυροβολεί στο Αργοστόλι. Αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση του ελληνικού στόλου, ο οποίος έτσι καταφέρνει να σπάσει τον αποκλεισμό και να μπει στο Μεσολόγγι. Στις 5 Ιανουαρίου τον υποδέχονται στην πόλη κάτω από ομοβροντίες και τουφεκιές. Στο Μεσολόγγι βοηθάει στη στρατιωτική οργάνωση και συνεισφέρει συνεχώς οικονομικά, ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνει δάνειο από την Αγγλία. Μετά από μια κρίση επιληψίας η υγεία του γίνεται όλο και πιο αδύναμη. Μετά από ένα κρυολόγημα πεθαίνει στις 19 Απριλίου του 1824.

 

 

 

Ιάκωβος Μάγερ

 

 

Ελβετικής καταγωγής, ήρθε στο Μεσολόγγι το 1821 για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Αγώνα. Στο Μεσολόγγι παντρέυητκε την Ατλάντη Ιγγλέζου. Μαζί φροντίζουν για την περίθαλψη των τραυματιών στο νοσοκομείο το οποίο στεγάστηκε στο σπίτι της Ιγγλέζου. Με τα τυπογραφικά πιεστήρια που του έδωσε ο συνταγματάρχης Λέστερ Στανχόουπ, ανέλαβε την έκδοση της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά».

Η εφημερίδα αυτή ξεκίνησε τον ιανουάριο του 1824 και εκδιδόταν μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου του 1826. Στο τυπογραφείο Μάγερ το 1825 εκδόθηκε ο «Ύμνος εις την ελευθερία» που έγραψε ο Δ. Σολωμός μέσα σε ένα μήνα (όπως λέγεται). Στο ιστορικό αρχείο της πόλης υπάρχει και η πρωτότυπη έκδοσή του στην ελληνική και ιταλική γλώσσα με την ένδειξη «εκ της τυπογραφίας Μεσθενέως, εν Μεσολογγίω,

1825».

 

Λογοτέχνες

 

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

 

 

Γεννήθηκε στην Πάτρα από γονείς Μεσολογγίτες και επέστρεψε ορφανός σε ηλικία 7 ετών στο Μεσολόγγι, το οποίο πάντα θεωρούσε πραγματική πατρίδα του. Το 1876 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στα νομικά (ήταν και ο πατέρας του νομικός), τα οποία όμως θα εγκαταλείψει γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Άφησε τεράστιο ποιητικό έργο, στο οποίο αφιερώθηκε εγκαταλείποντας τη νομική. Ωδές, ελεγεία, σάτιρες, δράματα, μεταφράσεις. Πολλά ποιήματά του τα αφιέρωσε στο αγαπημένο του Μισολόγγι, όπως το έλεγε.

 

 

 

Μιλτιάδης Μαλακάσης (1869-1943)

 

 

Γόνος πλούσιας οικογένειας και γλεντζές, ο ποιητής του «Τάκη Πλούμα» και «Μπαταριά» θεωρείται από τους καλύτερους λυρικούς της γενιάς του . Το 1888 γράφτηκε στη Νομική σχολή αλλά την εγκατέλειψε για την ποίηση. Η γνωριμία του με τον Ζαν Μωρεάς επηρέασε την ποίησή του , όπως άλλωστε και η παραμονή του στο Παρίσι από 1909 – 1915. Στα Μεσολογγίτικα ποιήματά του – ο ίδιος τα αναγνώριζε σαν τα καλύτερά του – ξυπνάει η συνείδηση του τόπου του και του εαυτού του . Εκεί «το κινούν αίτιο της ψυχικής του ευφορίας είναι πάντα η νοσταλγία της γενέθλιας γης». Παντρέυτηκε την κόρη του Μεσολογγίτη πρωθυπουργού Δεληγιώργη.